Copyright: Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων και ιδεών του blog για εμπορικούς σκοπούς και μη.Η αναφορά της πηγής δεν είναι απαραίτητη.Πάραυτα αν βγάλετε κάνα φράγκο στείλτε μου και μένα.
Τι να πεις μετά από 3 βδομάδες διακοπές;Ότι χαίρεσαι που γύρισες;
Έχει 1 χρόνο που άνοιξα σπίτι στο Αθήνα και άλλα 4 πριν που αισθανόμουν πρόσφυγας στην ίδια μου την χώρα.Αυτές οι διακοπές με χτύπησαν στο κεφάλι πραγματικά.Συνειδητοποίησα πόσο απεχθάνομαι την ζωή στη μεγαλούπολη.Γκρίνιαζα μέχρι τώρα αλλά είναι ξεκάθαρο τι μου φταίει.Έλεγα ότι θα ψάξω θα κάνω θα ράνω σε λίγα χρόνια τι θα γίνει, τώρα απλά το έχω σίγουρο μέσα στο κεφάλι μου.Δε μασάω για ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Άκουσα πολλούς να λένε για τα club που πήγαν φέτος και πόσο ήπιαν και χόρεψαν.Εγώ προσωπικά άρχισα το ταξίδι μου από ένα χωριό με 70 μόνιμους κάτοικους (χειμώνα) κάπου στη Μεσσήνη.Τα βράδια ανάβαμε φωτιά στη παραλία, οι μπύρες ήταν παγωμένες, ο ουρανός γεμάτος άστρα, τα καλάμια μου δολωμένα.Κάποιο ψάρι που και που έσπαζε την ησυχία και όλοι πέφταν να δούνε τι έβγαλα.Μη φανταστείτε.Μουρμούρες ,Σπάρους και κάνα δυο χέλια.Τα χωριατόπαιδα που είναι καλοκαιρινοί φίλοι από τους καλύτερους, είχαν αγοράσει ένα βιβλίο το οποίο έδειχνε τους Αστερισμούς και βρήκαμε τα πάντα.Την Κασσιόπη, το θερινό τρίγωνο, τον Δράκων , τις Άρκτους, τον Κηφέα, φαίνονταν τα πάντα.
Μετά ανηφόρισα προς τα μέρη μου και την έβγαλα Σέρρες και παραλίες Καβάλας-Θεσσαλονίκης.Και πάλι ψάρεμα βουτιές μπύρες και από φαγοπότι σε φαγοπότι. Άπλα, καθαρός αέρας, άγχος μηδέν, νεύρα μηδέν και πραγματικά καμία έννοια.Βίωμα πραγματικό για μένα αυτές οι διακοπές.Λες και πήρε στροφές κάποιο γρανάζι του μυαλού μου που είχε σταματήσει να δουλεύει.Αυτό που αισθάνομαι δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό: Τέλος οι διακοπές ουα φθινόπωρο πάμε δυνατά, φόρτισα μπαταρίες , αχ είμαι αλλού και αναστενάζω 10 φορές επειδή είμαι στην δουλειά πάλι.
Πήρα ένα κομμάτι ανεμελιάς μαζί μου και θα συνεχίσω να το ταΐζω.Ίσως ο περίγυρος μου να το ερμηνεύσει σαν αδιαφορία ή holiday hangover αλλά δε με νοιάζει.Η εξέλιξη μου μέχρι τώρα φαντάζει ως ένα μπόλικο τίποτα.Και τι να λένε όλα αυτά που έχω κάνει;Τι να λέει το ποιος είμαι επαγγελματικά;Το λάθος μου είναι ότι άφησα αυτά να καθορίσουν το ποιος είμαι.Ο δρόμος που έχω διαλέξει με μεταμορφώνει σε ένα κυνικό μισάνθρωπο τεχνοκράτη.Δεν είμαι εγώ αυτός.Είναι ένα κοστούμι κομμένο και ραμμένο για τα μάτια του κόσμου.Αν και οι πράξεις μου και τα λόγια είναι ειλικρινά δεν με εκφράζουν τελικά.
Μία ακόμη παρωδία εξελίχθηκε εχθές μπροστά στα μάτια μας.Δε ξέρω αν έπρεπε να παραπεμφθεί ο Παυλίδης, ούτε ξέρω ποιος διάολο είναι ο Μανούσης τελικά, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι 146 ψήφισαν ναι και 144 ψήφισαν όχι.Η πλειοψηφία δεν είπε ναι;Δηλαδή χονδρικά από τους 300 που αντιπροσωπεύουν το 100% του Ελληνικού λαού το 48% είπε ναι.Το 48% όμως δεν κάνει κουμάντο.Κουμάντο κάνανε οι 5 που τα κάνανε πλακάκια και οι 3 αναποφάσιστοι.Δηλαδή το 3% εχθές κυβέρνησε!Απλά μαθηματικά συνάνθρωπε.Αυτό το 51% της βουλής για να περάσει οτιδήποτε είναι μεγάλη μαλακία μα τη πίστη μου γαμώτο.Δηλαδή ανά πάσα στιγμή 2-3 άτομα συνεννοούνται και δε περνάει ούτε νόμος, ούτε τίποτα.Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να διορθωθεί αυτή η κατάσταση.Απλά ας τροποποιήσουν τον τρόπο ψηφοφορίας στη βουλή και τον τρόπο σύστασης κυβέρνησης. 300 εκλέχθηκαν;Καλώς.Ας πάρει τα υπουργεία το επικρατέστερο κόμμα και από εκεί και πέρα ας κρατήσει το ρόλο του εισηγητή για κάθε νόμο,τροπολογία οτιδήποτε.Και από την ψηφοφορία που θα γίνει ανεξαρτήτως χρώματος να επικρατήσει απλά η πλειοψηφία.Δηλαδή: Ψήφισαν 300: 120 είπαν ναι 100 είπαν όχι 80 ήταν αδιάφοροι. Ε οκ πέρασε.Τόσο απλά. Αυτό το πλαφόν στον αριθμό ψήφων, πέρα από τα κομματικά οφέλη, τελικά δε βλέπω τι όφελος έχει σε μένα τον απλό πολίτη.
Όποτε θα πάνε να περάσουν κάτι να έχουν λόγο όλοι.Να καταργηθεί αυτό το γαμημένο το 51% της βουλής για να γίνει οτιδήποτε.Χέστηκα αν οι περισσότεροι ψήφισαν ΝΔ την τελευτέα χρονιά.Χέστηκα ποιος είναι πρωθυπουργός.Χέστηκα ποιος διαχειρίζεται την παιδεία.Δε με νοιάζει ρε.Θέλω να κάθονται και οι 300 και να παράγουν έργο με σκοπό το κέρδος του κοινωνικού συνόλου.Γίνεται; Τι θα πει 300 άτομα μέσα στη βουλή κυβερνάνε οι 151 και οι άλλοι 149 απλά πληρώνονται για να κάνουν αντίλογο;Άρα οι μισοί στη βουλή τα ξύνουν.Κάνουν αντιπολίτευση σου λέει.Καταργήστε την αντιπολίτευση ρε.Θέλω και τους 300 που τους πληρώνω εγώ,εσύ ο μπαμπάς σου ο παππούς σου να παράγουν έργο.Μόνο στις αυξήσεις των μισθών τους δηλαδή τα βρίσκουν και οι 300 και ψηφίζουν όλοι μαζί; Τι θα πει αντιπολίτευση;Ποιος ο ρόλος της αντιπολίτευσης σήμερα;Να αποτρέψει σκάνδαλα;Ας γελάσω.Να ανοίξει τα μάτια του λαού μέσα από εύγλωττους λόγους;Θα ξεράσω!Να καταργήσουν κάποιο άδικο νόμο;Μα...Στάσου.Όποιος έχει το 151 κάνει ότι θέλει ούτως η άλλως.
Ίσως να είναι πολύ αργά για κάθαρση σε αυτή τη χώρα δε ξέρω.Αυτά τα λαμόγια που μας κυβερνάνε έχουν διαμορφώσει το πολιτικό σύστημα από Δημοκρατία σε Ολιγαρχία.Τη κουτάλα της εξουσίας εσύ απλέ κοινέ θνητέ δε θα τη γευθείς ποτέ.Αν θες να την γευτείς πρώτα θα πληρώσεις, ύστερα θα καθαρίσεις με τη γλώσσα σου τα παπούτσια γνωστού γόνου πολιτικής οικογένειας για να σε βάλει στο ψηφοδέλτιο και μετά θα παίξεις το παιχνίδι τους εντός βουλής.Θα παίρνεις τα φακελάκια σφραγισμένα από τον πρόεδρο του κόμματος και θα τα ρίχνεις μη τολμήσεις και ρίξεις κάτι διαφορετικό από αυτό που επιβάλει η μέγιστη ηθική και δεοντολογία της πολιτικής σου παράταξης γιατί κάηκες κακομοίρη.
Συνέχιζε να ψηφίζεις με βάση τη θέση που σου τάξανε στο δημόσιο.Συνέχιζε να ψηφίζεις με βάση την επιδότηση (που κανονικά δικαιούσαι έτσι και αλλιώς) που σου τάξανε ότι θα πάρεις για το ελαιοτριβείο που θες να ανοίξεις.Συνέχισε να είσαι πρόβατο.
Καλημέρες κόσμε.Έχω μια παράξενη διάθεση σήμερα που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.Τον τελευταίο καιρό το παρακάτω τραγούδι παίζει μέσα στο κεφάλι μου κάθε φορά που στέκομαι σε ουρά,στο μετρό,στη κίνηση και όταν χτυπάω κάρτα στη δουλειά.
Α ναι ο τίτλος είναι πάρτυ κωφαλάλων όχι robotakia.
Φτιάξτε ένα μπαρμπαδάκι και βοηθήστε με στη ματαιοδοξία μου.Βάλτε και ένα password και είστε έτοιμοι για μονομαχία!Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από τρία click την ημέρα.
to make a long story short.
Πήρα αναβολή πάλι από τον στρατό (ΟΥΤΕ ΜΙΑ Ω ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΟΟΟΟ), αγόρασα μια μηχανή, η εταιρία που δουλεύω απολύσεις δεν έχει σκοπό να κάνει και αύριο λέω να πάρω ένα ρεπό.Οι μέρες κυλάνε πολύ γρήγορα.Κάθε μέρα διαβάζω και για μια ληστεία.Κάθε μέρα διαβάζω για μια επίθεση προς τον συνάνθρωπο.Έρχονται μέρες που αισθάνομαι δυστυχισμένος γιατί μας έχουν πείσει ότι για να ζήσεις χρειάζεσαι τα λεφτά και την κοινωνική αποδοχή.Το ότι με ενοχλεί η κοινωνία δεν αλλάζει αλλά συνεχίζω να ελίσσομαι προσπαθώντας να μη πατήσω και να μη σπρώξω κανένα.
Το σαββατοκύριακο που πέρασε φιλοξενήσαμε τις ανιψιές της γυναίκας μου.5 χρονών η μία 7 η άλλη.Παιδιά δε μπόρεσα να κοιμηθώ.Πρώτα από όλα ανησυχούσα μη σηκωθούν μέσα στη νύχτα και χτυπήσουν σε κάνα έπιπλο, μετά το πρωί σηκώθηκαν από τις 8 να δούνε κινούμενα σχέδια και φοβόμουν να μη μαλώσουν να μη.... χίλια δυο μη.Που να ήταν και δικά μου.Η αποκορύφωση ήταν όταν το ένα ζουζούνι κατά το μεσημέρι εκεί που έπαιζε και έντυνε κούκλες στο site της barbie είπε την εξής ατάκα: "Αχ πολύ κουραστική μέρα σήμερα."
Πρόσφατα έλαβα ένα χαρμόσυνο μήνυμα από ένα φίλο."Είμαι έγκυος 3 μηνών" είπε.Για την ώρα θα αράξω και θα τον παρακολουθήσω σιγά σιγά καθώς όλο του το είναι θα αρχίσει να αλλάζει και να δίνετε στην καινούργια ζωή που θα φτιάξει.Κακά τα ψέματα δεν υπάρχει άνθρωπος που να κράτησε το νεογέννητο παιδί στα χέρια του και να μην έπαθε την πλάκα της ζωής του με όλη τη σημασία. Βέβαια είναι πολύ νωρίς για να καταλάβει αυτός κάτι αλλά θα έρθει η ώρα του. Μαρτυρίες από άλλους πατεράδες που ξέρω: "Δεν έχω κρατήσει πιο βαρύ πράγμα στη ζωή μου.Τρομοκρατήθηκα ότι θα μου πέσει." "Παίρνεις κίνητρα και δύναμη.Αλλάζει όλη σου η σκέψη σου και η ζωή."
Νοσταλγία....Είναι πιο βαρύ από τη μοναξιά και πιο βαθύ από τη λύπη.Πολλές φορές χάνομαι στις σκέψεις μου και δεν υπάρχει έξοδος.Παντού γύρω μου φωνές, εικόνες, χαμένες θαλπωρές και μια απέραντη συγκίνηση να φλερτάρει με τη λύπη.Πνίγομαι πραγματικά, πέφτω μέσα τους, στριφογυρίζω σε μια άβυσσο.Και πέφτω,πέφτω συνεχώς όλο και πιο βαθιά.Η αίσθηση του χρόνου χάνετε.Και μόλις πιάσω πάτο αντικρίζω τον σπασμένο μου εαυτό.Κομμάτια του παντού, κρυμμένα στο πιο σκοτεινό πυθμένα της ύπαρξης μου.
Εξορισμένα από το φως και την αγάπη.Να υπομένουν το βάρος της ψυχής μου.Λες και χωρίς αυτά δε μπορούσε να σταθεί όρθια.Και όσο πνίγομαι εκεί κάτω αυτά αρχίζουν και σαλεύουν.Προσπαθούν να αντιστρέψουν τα πάντα και να πνίξουν το φως και την αγάπη.Η άβυσσος γίνεται όλο και πιο πνιχτή.Το σκοτάδι αρχίζει και αποκτάει υπόσταση και με βαραίνει.Εξαπλώνεται.Και προσπαθώ να φύγω από εκεί μέσα, να αναδυθώ μα δε μπορώ.Σε κοιτάζω εκεί κάτω να προσπαθείς να τα καταστρέψεις όλα.
Μα δε σε φοβάμαι.Αρχίζει και ρέει μέσα μου ένας απέραντος θυμός, και μια οργή έτοιμη να σκάσει.Δεν είσαι αυτός που ήσουν μου λες και με κατηγορείς.Με κατηγορείς γιατί σου έδωσα της λήθης το νερό και το μόνο ίχνος που έχει μείνει από σένα είναι το σκοτάδι.Μα δε καταλαβαίνεις ότι ήτανε ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω;Να συνεχίσω να υπάρχω, να προχωρήσω μπροστά και να πνίξω οτιδήποτε στεκότανε μπροστά μου.Εμπόδιο σε βάφτισα και σε πέταξα στα τάρταρα και όμως...Πάλι...Πάλι θα ήθελα να βγεις επάνω.Αλλά δε μπορώ να σε αφήσω.
Και τότε σκάει η οργή και επιστρέφω πίσω.Το σκοτάδι εξατμίζεται, τα κομμάτια σκορπίζουν και η μόνη απόδειξη ότι ήρθα εκεί είναι ο θυμός και η λύπη. Γιατί θύμωσα;Δε θυμάμαι. Γιατί λυπήθηκα;Δε ξέρω.
Τι να πεις μετά από 3 βδομάδες διακοπές;Ότι χαίρεσαι που γύρισες;
