Νοσταλγία....Είναι πιο βαρύ από τη μοναξιά και πιο βαθύ από τη λύπη.Πολλές φορές χάνομαι στις σκέψεις μου και δεν υπάρχει έξοδος.Παντού γύρω μου φωνές, εικόνες, χαμένες θαλπωρές και μια απέραντη συγκίνηση να φλερτάρει με τη λύπη.Πνίγομαι πραγματικά, πέφτω μέσα τους, στριφογυρίζω σε μια άβυσσο.Και πέφτω,πέφτω συνεχώς όλο και πιο βαθιά.Η αίσθηση του χρόνου χάνετε.Και μόλις πιάσω πάτο αντικρίζω τον σπασμένο μου εαυτό.Κομμάτια του παντού, κρυμμένα στο πιο σκοτεινό πυθμένα της ύπαρξης μου.
Εξορισμένα από το φως και την αγάπη.Να υπομένουν το βάρος της ψυχής μου.Λες και χωρίς αυτά δε μπορούσε να σταθεί όρθια.Και όσο πνίγομαι εκεί κάτω αυτά αρχίζουν και σαλεύουν.Προσπαθούν να αντιστρέψουν τα πάντα και να πνίξουν το φως και την αγάπη.Η άβυσσος γίνεται όλο και πιο πνιχτή.Το σκοτάδι αρχίζει και αποκτάει υπόσταση και με βαραίνει.Εξαπλώνεται.Και προσπαθώ να φύγω από εκεί μέσα, να αναδυθώ μα δε μπορώ.Σε κοιτάζω εκεί κάτω να προσπαθείς να τα καταστρέψεις όλα.
Μα δε σε φοβάμαι.Αρχίζει και ρέει μέσα μου ένας απέραντος θυμός, και μια οργή έτοιμη να σκάσει.Δεν είσαι αυτός που ήσουν μου λες και με κατηγορείς.Με κατηγορείς γιατί σου έδωσα της λήθης το νερό και το μόνο ίχνος που έχει μείνει από σένα είναι το σκοτάδι.Μα δε καταλαβαίνεις ότι ήτανε ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω;Να συνεχίσω να υπάρχω, να προχωρήσω μπροστά και να πνίξω οτιδήποτε στεκότανε μπροστά μου.Εμπόδιο σε βάφτισα και σε πέταξα στα τάρταρα και όμως...Πάλι...Πάλι θα ήθελα να βγεις επάνω.Αλλά δε μπορώ να σε αφήσω.
Και τότε σκάει η οργή και επιστρέφω πίσω.Το σκοτάδι εξατμίζεται, τα κομμάτια σκορπίζουν και η μόνη απόδειξη ότι ήρθα εκεί είναι ο θυμός και η λύπη.
Γιατί θύμωσα;Δε θυμάμαι.
Γιατί λυπήθηκα;Δε ξέρω.
Δύσκολο συναίσθημα η νοσταλγία πραγματικά.
kalhmera..! Kalh vdomada..!
E..! As to elafryno, ligoulaki.. para8etontas stixous tou poihth Famfara ap thn pasignwsth syllogh "lelapes".. titlos tou :
O skotadopsyxos
Farmaki exw sthn psyxh,
fernei mayrila 8olerh sta sth8h mou..
Nyxta a3hmerwth 3ana,
me to pioto ths me kerna..
Eviva mou.. (xik)
Skotadi pinw gia pioto..
Pw pwpw pw..! pw pwpw pw..!
Me8h thn lyssa mou krata kai to myalo mou einai 8olo..
pw pwpw pw! pwpw pw!
Σου θυμίζω κάτι που προφανώς ταιριάζει στην ψυχολογική διάθεση της στιγμής της δημιουργίας.
Τον σκηνοθέτη που λιγότερο καταλαβαίνεις και περισσότερο αισθάνεσαι.Andrei Tarkovsky.
Υπάρχει και ο ύμνος της ποίησης πάνω στο θέμα σου.
Ευχαριστώ
Νοσταλγία και μεγαλώνουμε θέλουμε δεν θέλουμε κι όσα αφήνουμε κατά καιρούς θα τα αγαπάμε με χαιδέματα και άλλοτε πάλι θα τα μαλώνουμε με γλύκα ή μίσος. Εξαρτάται.
Είμαστε αυτό που ζήσαμε σε στγιμές που θυμόμαστε.
Μα όλη η ζωή αυτό δεν είναι?
Αρκεί να μη βασίζεται σε κάποια ψευδαίσθηση...γιατί τότε κουτρουβαλάμε..και νοσταλγούμε ακόμα και εκείνη...