ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

17:15:Γαμώτο πάλι άργησε το τρόλεϊ.Έχει ήδη αρχίσει να σουρουπώνει.Χειμώνας.
Γύρω μου οι συνήθεις ύποπτοι στη στάση κάθε μέρα τέτοια ώρα.
Ένας παπάς περνάει από μπροστά μας.Όλοι στη στάση γύρισαν να τον κοιτάξουν πίσω από τη πλάτη του.Είμαι σίγουρος ότι ξέρω τι σκέφτονται.

Είναι απίστευτο πως η κοινή γνώμη λικνίζεται δεξιά και αριστερά.Το μόνο που αρκεί είναι μερικές μέρες να παίξουν όλα τα δελτία ειδήσεων το ίδιο θέμα και απευθείας όλοι έχουν κάτι να συζητάνε.Εφήμερα και επιπόλαια μέχρι να υπάρξει κάτι άλλο <<συνταρακτικό>> στα δελτία.Τραγικό επίσης και το γεγονός ότι για την κοινή γνώμη ο παπάς που πέρασε από μπροστά μας ήταν ένας καριόλης παπάς και αυτό γιατί οι παπάδες φταίνε για το Βατοπέδι.Ναι ναι έτσι ακριβώς.

17:22: Κάποια στιγμή το τρόλεϊ περνάει δίπλα ένα περιπολικό.Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται χαχα είναι τόσο προβλέψιμοι.Όλοι μέσα στο τρόλεϊ κοιτάζουν το περιπολικό και τους ένστολους.Μερικοί μάλιστα στραβώνουν το λαιμό τους προς τα πίσω και συνεχίζουν να κοιτάνε άγρια.Ξέρω τι σκέφτονται.
Πραγματικά το βρίσκω πολύ λάθος το γεγονός ότι όλοι έχουν μπει στο ίδιο καζάνι και ας μην είναι όλοι ίδιοι.

17:30: "Καλησπέρα καλοί μου άνθρωποι"

(Ούτε ο Βέγγος να ήσουν ηλίθιε.Για να δούμε τι παραμύθι θα μας πεις)

"Έχω άρρωστο το ένα μου παιδάκι και έχω χάσει και το συκώτι μου.Δεν έχω δουλειά πεινάμε.Έχω δημοσιεύσει την υπόθεση μου στα κανάλια έχω και τα αποκόμματα από της εφημερίδες.Η ανάγκη με έσπρωξε να έρθω σήμερα κοντά σας.Δεν ζητάω ελεημοσύνη ζητάω τη βοήθεια σας αγοράζοντας και εσείς αυτό το στυλό.Ευχαριστώ"

Κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω.Έλα ρε μαλάκα ποιον προσπαθείς να πείσεις.Μας δουλεύεις;Αυτή εκεί η κοιλάρα τι είναι;Έτσι είναι όσοι πεινάνε μωρέ;100 κιλά και 300 γραμμάρια;Και ποιο στυλό πουλάς ρε;Αφού ξέρεις ότι θα σου δώσουν τελικά τα ψηλά και θα σου πουν δε πειράζει κράτα το στυλό.Και ποιο συκώτι ρε μαλάκα δε ζει ο άνθρωπος χωρίς συκώτι.Ω έχουμε ένα θαύμα της φύσης και τις ιατρικής μπροστά μας δηλαδή.

Έλα να τον πουλήσεις σε μένα το στυλό και μίλα μου σε παράκαλω.Έλα και από εδώ όχι μη πας από την άλλη.Έχω να σου αραδιάσω εγώ.Τεμπέλη γαμημένε είμαι 24 και έχω κλείσει δεκαετία δουλειάς και 6 χρόνια ένσημα.Και θα έρθεις να μου πεις εσύ εμένα ότι δε μπορείς να δουλέψεις;Τα νεύρα μου ρε πούστη.Είναι φυσιολογικό άραγε να αισθάνομαι έτσι;Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά θα μπορούσα να πω δε γαμιέται γιατί αισθάνομαι έτσι;Ίσως είναι η αίσθηση της αδικίας.Πω το κεφάλι μου γιατί δεν αδειάζεις ρε γαμημένο.


17:44: Επόμενος σταθμός Ομόνοια.Την έχω ακούσει τόσες φορές αυτή την ηλεκτρονική φωνή που πλέον την κοροϊδεύω μέσα στο κεφάλι μου.Ποια ομόνοια ΧΑΧΑΧΑ τώρα θα δεις διχόνοια που θα σπρώχνονται να μπούνε και να χωρέσουν όλοι.Δες το μαλάκα το παππού με έσπρωξε για να προλάβει να καθίσει.Τον κοιτάζω άγρια αλλά δε γυρνάει να με δει.Είμαι σίγουρος ότι ξέρει ότι τον κοιτάζω και ότι έκανε μαλακία.Ξέρει ότι αν το ζητούσε θα παραμέριζα να περάσει.Αλλά όχι προτίμησε να κάνει έτσι.

17:48: Βικτώρια.Όπα κατεβαίνω.Με τη τσάντα του Laptop χτυπάω κανά δυο βγαίνοντας.Όχι δεν έγινε κατά λάθος.Αυτούς τους χτύπησα γιατί πριν ανοίξει η πόρτα ήταν μπροστά στη πόρτα και την στιγμή που πήγα να βγω αυτοί δε περίμεναν.Όχι μόνο μου έκλεισαν το δρόμο αλλά θα με παράσερναν μέσα αν μπορούσαν.Ζώα.Ώρες ώρες ρε πούστη μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η μορφή του Χ-men του Wolverine.Αν ήμουν σαν αυτόν στα αλήθεια θα είχα βγάλει τα νύχια τώρα και θα τους είχα σφάξει.

17:50: Χα έξω από την ΑΣΟΕ έχει 3 κουκουλοφόρους.Τέτοια ώρα με τόσο κόσμο και αυτοί κάθονται και κόβουν κίνηση.Πως και δεν τους αρπάζει κανείς από το γιακά με τόσα μαγαζιά που κάψανε;Σιγά μη το κάνει κανείς.Ούτε εγώ θα ασχοληθώ.Γιατί έχω και εγώ λογαριασμούς,σπίτι και γυναίκα.Ναι άλλαξαν τα πράγματα άλλαξα και εγώ.
Υπήρχε καιρός που έβγαινα έξω και χτυπούσα κάποιον αν με κοίταγε στραβά.Υπήρχε καιρός που γύρισα και είπα σε ένα αφεντικό μου Α στο διάολο από εδώ πέρα, μου πρήξατε τα αρχίδια.Και παραιτήθηκα.Την άλλη μέρα είχα βρει δουλειά αλλού.Αλλά τότε έμενα στο σπίτι με τη μητέρα μου και δε με ένοιαζε το αύριο.Γιατί είχα σίγουρη τροφή και στεγή.Τώρα όμως;

17:55: Έχουν περάσει 3 τρόλεϊ και δεν μπήκα σε κανένα.Δε μπήκα γιατί αρνήθηκα να σπρώξω και να στριμωχτώ σαν σαρδέλα σε κονσέρβα όπως όλοι αυτοί μπροστά μου που τους κοροϊδεύω εδώ και κάτι χρόνια.Μάλιστα υπήρξαν άλλοι δύο τρεις που κούνησαν το κεφάλι με νόημα καθώς τους είδαν να μπαίνουν σαν τα πρόβατα μέσα στο μαντρί.

18:10:Περπάτημα.
Έχω βαρεθεί να κάνω την ίδια διαδρομή κάθε μέρα.Την έχω κάνει τόσες πολλές φορές που πλέον έχω μπει σε αυτόματο.Πλέον γίνεται μηχανικά.Αισθάνομαι απίστευτα φορτισμένος αυτά τα 40-60 λεπτά που θα κάνω να πάω σπίτι.Όλη τη μέρα έτρεχα να σε βλάβες αλλά δεν με πείραξε.Ούτε κάποιος βλάκας πελάτης.Στη δουλειά ξέρω όλους πως να τους αντιμετωπίσω.Την κοινωνία όμως;Δε με ρώτησε κανείς απλά με έφεραν εδώ.Εγώ πάντα ήμουν στους παράξενους ,στους απόμακρους ίσως και στους μαλάκες κυνικούς κατά γενική ομολογία.
Κάθομαι και υπομένω όλα αυτά γύρω μου.Γιατί;Αλήθεια πιστεύω ότι θα μπορούσα να μείνω μόνος μου επάνω σε ένα βουνό.Εκεί στη πόλη μου από έξω κιόλας που τα ξέρω τα δάση.Αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα έρθει κάποιος δασοφύλακας μια μέρα να γκρεμίσει το σπίτι που θα έχω χτίσει και να με κλητεύσουν σε κάνα δικαστήριο.

Οι μπάσταρδοι.Ούτε να εξαφανιστείς δεν σε αφήνουν.Άμα λέω εγώ ότι μόνο που ζεις πρέπει να το χρωστάς σε κάποιον με λένε αντιδραστικό.Δε γαμιούνται όλοι.Το ξέρουν μέσα τους.
Ξέρουν ότι πρέπει να είναι πιο ευγενικοί.Ξέρουν ότι με ένα χαμόγελο και ένα δε βαριέσαι αδερφέ πέρνα πρώτος θα μπορούσε να προσπεραστεί η συγκεκριμένη φορτισμένη στιγμή που τους έκανε να σπρώξουν ή να πατήσουν τη κόρνα.Αλλά δε το κάνει κανείς.Με ενοχλεί αφάνταστα η αντίληψη μου.Με ενοχλεί που αισθάνομαι ανήμπορος να αλλάξω τα πράγματα.

Βρέχει.Τρέχουν όλοι.Σιγά μωρέ βροχούλα είναι.Καθαρίστρια;Καλά μας δουλεύει ρε πούστη σήμερα που βρέχει ήρθε να σφουγγαρίσει την οικοδομή;Και τώρα το απόγευμα κιόλας που γυρνάει ο κόσμος από τη δουλειά;

Έφτασα σπίτι.Κλειδιά εδώ κλειδιά εκεί α ναι στη τσάντα.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι μου και ξεχνάω τα πάντα.Και είχα τόσο υλικό για να γράψω στο blog σήμερα.Αλλά δε θυμάμαι ούτε τα μισά από αυτά που σκέφτηκα.
Γαμώ το φελέκι μου όλη τη μέρα ήμουν καλά μέχρι να έρθω σπίτι έγινα τούρμπο.Το παθαίνω όλο και πιο συχνά τελευτέα.Αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω σπάσει ακόμη και δεν τα παρατάω όλα.
Ο μόνος λόγος, που μπορώ να σκεφτώ, που τελικά με κρατάει είναι αυτή και ο κόσμος που θέλω να δημιουργήσω μαζί της.Ίσως στην επόμενη ζωή να γίνω επαναστάτης....