Πολλοί φίλοι εδώ πέρα έχουν γράψει για τη βροχή. Μια και το Σαββατοκύριακο έβρεχε συνεχώς θα σας πω και εγώ δυο λογάκια.
“Άντε ρε φίλε πήγαινε να πάρεις καμιά μπύρα μας έσκασες!”
“΄Ωχ μωρέ καλά....”
“Ρε βρέχει καρεκλοπόδαρα έξω!”
Βρέχει;Επιτέλους....Βγήκα αμέσως έξω στο μπαλκόνι. Όντως έβρεχε και έβρεχε και πολύ. Κάθισα λίγο να το απολαύσω αλλά δυστυχώς δε μου έβγαινε. Ίσως να έφταιγε το μπαλκόνι μου που χωράει με το ζόρι ένα άνθρωπο. Ίσως οι οικοδομές που με περιτριγυρίζουν και δε μπορώ να δω τον ουρανό. Δε βαριέσαι... βρέχει πάλι στη τσιμεντόζουγκλα.
Αργότερα όταν έμεινα μόνος μου συνειδητοποίησα τι συμβαίνει. Αυτή η βροχή εδώ δεν είναι σαν τη βροχή που έχω γνωρίσει. Είναι μια άλλη διαφορετική βροχή. Βρώμικη και λειψή. Πρώτα από όλα η βροχή που ξέρω πάντα προειδοποιούσε την άφιξη της. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος που κατέβαινε από τα βουνά πάντα προμήνυε την επερχόμενη άφιξη της. Όλη η φύση τριγύρω σώπαινε και περίμενε καρτερικά τον ερχομό της. Τα πουλιά σταματούσαν να πετάνε και έκαναν και αυτά ησυχία.
Ερχόταν πάντα μεγαλόπρεπη και άλλαζαν τα πάντα. Τα δέντρα που είχαν χάσει την αξιοπρέπεια τους εδώ και καιρό τώρα δέχονταν τη βροχή σαν υπόσχεση, ότι κάποια στιγμή πάλι θα ξανά ανθήσουν και τα κίτρινα ξεφτισμένα τους ρούχα θα ξαναγίνουν πράσινα. Και μετά όταν έφευγε, η φύση που είχε ήδη πέσει στα γόνατα να την περιμένει σήκωνε το κεφάλι δειλά δειλά. Τα πρώτα σπουργίτια ξεπρόβαλαν και έπαιζαν στα νερά. Έβλεπες στο χώμα τα μυρμήγκια να ξεπροβάλλουν και να ξαναχτίζουν την είσοδο του σπιτιού τους που και αυτή είχε υποκλιθεί στη βροχή τόσο που τελικά γκρεμίστηκε.
Ρωτούσα ένα συνεργάτη πριν λίγες μέρες αν ξέρει τη μυρωδιά αυτή πριν τη βροχή και μου κάνει ".....?Σα μούχλα που μυρίζει;" του κάνω "Φιλαράκι εδώ έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει;"
"Ναι γιατί;" Δε βαριέσαι... Δε φταις εσύ...Που να ξέρει ο δύστυχος να ξεχωρίζει τη μούχλα από το βρεγμένο χώμα εδώ που μεγάλωσε.
Όσοι έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα πείτε μου....πόσοι από εσάς έχουν ακούσει τη σιωπή πριν ξεσπάσει η καταιγίδα;Πόσοι από εσάς περπάτησαν στη βροχή και δε λερώθηκαν τα ρούχα τους;
Μου λείπει η βροχή της επαρχίας ρε γαμώτο...
Καλή σου μέρα. Εγώ ξέρεις τώρα, θα έχεις καταλάβει δηλαδή. Έχω μια ευαισθησία με τη βροχή. Ανέτρεψε στο πρώτο μου post.
Δεν είμαι παιδί της πόλης. Είμαι όμως τόσα χρόνια εδώ που την αγάπησα. Όχι πως ξέχασα, όχι πως δεν νοσταλγώ. Αλλά όπου κι αν είμαι και βρέχει, ομορφαίνουν τα πάντα γύρω μου. Ακόμα κι αυτά τα εκατοστά χώμα, όπου υπάρχουν, τα νιώθω να με κατακλύζουν.
Αρκεί να έχεις θετική ματιά. Κι όταν θα περπατήσεις ξανά στο βρεγμένο χώμα, κι όταν λερωθείς, τότε θα είναι ακόμα μεγαλύτερη η απόλαυση, μόνο και μόνο επειδή το στερήθηκες.
Υ.Γ Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα πράγματα που έγραψες στο προηγούμενο post μου, ένιωθα την ανάγκη να στο πω.
Ίσως σε λίγα χρόνια και εγώ να πνίξω την νοσταλγία γιατί αυτή τη στιγμή, με πνίγει αυτή.
Απλοί επισκέπτες είμαστε που αφήνουμε γλυκά κομμάτια της ψυχής μας έτσι γιατί μας αρέσει.Όποιος περνάει παίρνει και ένα κομματάκι για να γλυκαθεί.Καμία ανάγκη για ευχαριστώ Freedula.Καλημέρα σου.
Μεγάλωσα σε βουνό...1200 υψόμετρο...οπότε καταλαβαίνεις!
Όντως η βροχή της Αθήνας, ιδίως τα τελευταία χρόνια, δεν είναι βροχή, είναι η αρρώστια αυτοπροσώπως!
Πατσιούρι θα σου πω την γνωστή ατάκα ...
Μια μέρα θα γίνουμε πλούσιοι και θα πάμε στο χωριό μας πάλι!!! :(
Φιλέ Στέλιο
Μπορεί να λείπουν όλα αυτά που περιγράφεις από την Αθήνα όταν βρέχει, αλλά εγώ δεν σταματώ να νιώθω παιδί.
Και μην ξεχνιόμαστε, για όλα φταίει η "ομπρέλα" !!!
Καλή σου ημέρα.
Δε διαφωνούμε φίλε μου.Η διαφορά μας είναι ότι εγώ δεν είμαι παιδί που μεγάλωσε εδώ πέρα και γνωρίζεις ότι κάτι αρχίζει να μας λείπει αφού το χάσουμε.Η μαύρη αλήθεια είναι ότι ίσως να έχω να νιώσω σαν παιδί εδώ και πολλά χρόνια...
Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, ξεχωρίζω και λατρεύω τη μυρωδιά του βρεμμένου χώματος! Ίσως γιατί όταν ήμουν παιδί ήταν κι αυτή η πόλη παιδί... και πρόλαβα κι έπαιξα έξω σε αλάνες και στους δρόμους.
καλημέρα!
Στέλιο πολύ όμορφη ανάρτηση. Να είσαι καλά.
Εγώ είμαι μάλλον από τους τυχερούς που έχουν μεγαλώσει στην επαρχία και γνωρίζω πολύ καλά αυτή την μυρωδιά και κάθε φορά που ετοιμάζεται να βρέξει και είμαι κάπου στην Αττική που έχει λίγο χώμα, το αναγωρίζω από την μυρωδια. Με γεμίζει χαρά και ανυπομονησία για να ποτιστούν λίγο τα φυτα, τα δέντρα και να στολισοτύν πάλι με τις ομορφιές τους. Για να καθαριστεί η πόλη από αυτό το γκρίζο χρώμα που έχει μονίμως και στην συνέχεια να καθαρίσει ο ουρανός και να διοχετευτεί το γαλάζιο του χρώμα στις καρδιές όλων των ανθρώπων…
Καλή συνέχεια....
liketobite: Δε θα ξεχάσω ποτέ την μικρή αλάνα που παίζαμε μπάλα καθώς και τη μέρα που την μάντρωσαν για να σηκώσουν οικοδομή...
Vily:Χαίρομε που σου άρεσε!Αν και δυστυχώς μετά από κάθε βροχή εδώ έχουν απολογισμό ζημιών παρά διοχέτευση γαλάζιου στις καρδιές.
Η παρηγοριά είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάω.Καλώς ορίσατε!
Αve!!!!!