ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

Όσοι ζούμε σε αυτή τη πόλη που λέγεται Αθήνα, και ειδικότερα στο κέντρο, σίγουρα κάποια στιγμή στη ζωή μας βιώσαμε το απόλυτο σπάσιμο νεύρων ψάχνοντας για να παρκάρουμε. Στιγμές που να βαράμε το τιμόνι, να κατεβάζουμε καντήλια, να θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα, να παρατήσουμε απλά το αυτοκίνητο εκεί στη μέση του δρόμου και να πάμε σπίτι μας επιτέλους.

Ε μπάσει περιπτώσει κάποτε βρίσκουμε και πηγαίνουμε σπίτι εξουθενωμένοι.

Ήταν μια μέρα σαν και αυτές λοιπόν. Κάπου εκεί πίσω από το σπίτι μου υπάρχει ένα στενάκι με ένα δείγμα τσιμέντου για πεζοδρόμιο. Ξέρετε από εκείνα τα πεζοδρόμια που υπάρχουν στα σοκάκια της Αθήνας που δεν χωράει κανείς να περπατήσει.

Χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο. Επί 2 χρόνια που είμαι σε εκείνη τη γειτονιά η θέση είναι πραγματικά όποιος την προλάβει. Παρκάρισμα τύπου μισό αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο μισό στο δρομάκι.

Ε λοιπόν ένα μήνα τώρα κάποιος ερχότανε νωρίτερα και ήτανε πάντα πιασμένη αυτή η θέση. Κανένα πρόβλημα. Ήταν η μέρα μου αυτή τη φορά. Επιτέλους θα παρκάρω θα πάω σπίτι να φάω το ζεστό φαγητό που με περιμένει!What fun!

Την επόμενη ημέρα:

Προφανώς κάποιος καριόλης ενοχλήθηκε που του έφαγα τη θέση και πήρε τηλέφωνο την τροχαία να με γράψουν για παράνομη στάθμευση σε πεζοδρόμιο. Το γεγονός του ότι όλα τα αυτοκίνητα εκεί είναι μισό παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο και ότι και η συγκεκριμένη θέση είναι θέση παρκαρίσματος για όλους στη γειτονιά δεν έχει να κάνει με τον νόμο. Ο νόμος είναι νόμος. Επάνω στο πεζοδρόμιο κύριε θα πληρώσεις.

Το δικό μου το πρόβλημα είναι ότι πήγα στην τροχαία να ζητήσω το λόγο μια και με τα δεδομένα της περιοχής ένα τέτοιο γράψιμο είναι άδικο. Με ενημέρωσαν ότι δέχτηκαν κλήση από κάποιον από τη γειτονιά και ότι ήταν υποχρεωμένοι να γράψουν.

Πες μου λοιπόν εσύ καλέ μου γείτονα. Την επόμενη φορά που θα παρκάρεις εκεί τι πρέπει να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι που ακόμη ψάχνουν; Βλέπω ένα αυτοκίνητο εκεί αυτή τη στιγμή. Να πάρω τηλέφωνο την τροχαία;Ε φανταστικέ γείτονα;

ΕΙΝΑΙ ΖΩΑ.