Άνοιξα τα μάτια μου. Κωλοξυπνητήρι... Ώρα να πάω στη δουλειά......
Στην αγκαλιά μου η γυναίκα της ζωής μου κοιμάται μακάρια. Ως συνήθως δεν άκουσε τίποτα. Σιγά σιγά οι αισθήσεις μου επανέρχονται. Ξεδιαλύνω μια μελωδία. Είναι το ραδιόφωνο το οποίο αφήνω ανοιχτό όλο το βράδυ. Αισθάνομαι το δωμάτιο κρύο γύρω μου. Δεν έχει σημασία όμως. Την έχω αγκαλιά είμαστε κάτω από την κουβέρτα και είναι ζεστά. Πως θα αφήσω το προσωπικό μου παράδεισο ρε γαμώτο πάλι.
Σηκώνομαι με μισή καρδιά σιγά σιγά να μην τη ξυπνήσω. Ετοιμάζομαι και πριν φύγω της δίνω ένα φιλί και φτιάχνω την κουβέρτα γύρω της. Πάντα με καταλαβαίνει και χαμογελάει. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ξυπνάει μόνο και μόνο για να μη χάσει γι' αυτή τη στιγμή.
Ήλιος... Ζέστη; Γαμώ το φελέκι μου κώλο πόλη. Νοέμβριος μήνας ρε γαμώτο και έχει ζέστη. Ούτε οι εποχές δεν δουλεύουν σωστά εδώ πέρα. Σε τι βαθμό με έχει επηρεάσει αυτό το κλίμα δε ξέρω. Τέσσερα χρόνια έχω να καταλάβω χειμώνα.
Που πάρκαρα γαμώτο; Μετά από ένα κύκλο στο τετράγωνο θυμάμαι. Είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος να δω ζημιά στο αυτοκίνητο. Θυμάμαι ακόμη τα πρωινά που ξύπνησα και είδα το αυτοκίνητο μου κάπως έτσι:
Κινούμε και εγώ ανάλογα λοιπόν για να μη κόψω την κίνηση και με κορνάρει ο μέσος Έλληνας που έχει κάνει την κόρνα προέκταση του γενετικού του οργάνου. Εγώ βέβαια αν και το μυαλό μου είναι ακόμη στο σπίτι και προτεραιότητα θα δώσω να διευκολύνω τον μπροστά να μη κολλήσει και τον πεζό θα αφήσω να περάσει μια και δεν με αγχώνει πλέον η κατάσταση στο δρόμο.
Σταματάω λοιπόν στη διάβαση και αφήνω να περάσουν οι πεζοί στην Πατησίων λίγο πριν να βγω στη διασταύρωση για Σύνταγμα-Ομόνοια. Μέγα λάθος σύμφωνα με τον μοτοσικλετιστή από πίσω μου. Έρχεται δίπλα στην θέση του οδηγού και μου λέει “τι σταματάς στη μέση του δρόμου θα μας σκοτώσεις. Πήρατε ένα αμάξι και πάτε όπως να'ναι”. Ήρεμα τον ρωτάω αν είδε τη διάβαση πεζών. Συνεχίζει τα δικά του αυτός. “Φίλε” του λέω “ και δίκιο να έχεις είσαι από πίσω και αν πέσεις επάνω μου θα φταίς. Επίσης το πρόβλημα σου ποιο είναι; Ήθελες να προσπεράσεις και δε μπόρεσες;Πήρες μια μηχανή και νομίζεις ότι μπορείς να κινηθείς όπως θέλεις;”
“ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ” η απάντηση του.
Εκείνη τη στιγμή πάγωσαν όλα γύρω μου και μου ήρθε η εξής εικόνα στο μυαλό μου:
Ανοίγω την πόρτα μου με δύναμη τον χτυπάει στη μηχανή χάνει την ισορροπία του πέφτει κάτω και πηγαίνω και τον κλοτσάω στο κεφάλι με δύναμη, με μίσος με μανία να τον σκοτώσω.
Η κόρνα του από πίσω με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Όλα αυτά μέσα σε 3 λεπτά στη διάβαση πριν το φανάρι.”Να προσέχεις” του λέω και σηκώνομαι και φεύγω.
Φτάνω στη δουλειά κάνω καφέ και κάθομαι στο γραφείο μου και σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν αυτά τα 20-30 λεπτά στο δρόμο πριν έρθω. Ξέρετε υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή στη λογική και στη τρέλα. Δεν είναι τίποτα να την διαβείς. Τίποτα απολύτως. Απλά υπάρχουν από τη μια μεριά όλα όσα αγαπάς και σε κρατάνε. Σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 24. Έχω μπροστά μου όλη τη ζωή. Πρώτα υγεία βεβαίως βεβαίως. Δε πρέπει να περάσω αυτή τη γραμμή. Έχω αυτή, έχω τους στόχους μας. Θέλω να κοιτάω τη δουλειά μου , δε θέλω να ενοχλήσω κανέναν.
Παρόλα αυτά όλο και κάποιος θα έρθει να μου την σπάσει η θα βρεθεί μπροστά μου. Και πάλι θα έρθω στο εξής δείλημα. Να τον πατήσω το πούστη η να σηκωθώ να φύγω;
Υ.Γ: Ξέχασα...Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα
Αγαπητέ μοτοσικλετιστή συνάνθρωπε, η μηχανή δεν είναι αεροπλάνο και εσύ σίγουρα δεν είσαι πιλότος.
Να με συγχωρέσει ο φίλος μου ο Τάκης που χρησιμοποίησα ίδιο τίτλο με το ιστολόγιο του. Αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο....
Τί δουλειά κάνεις???
(Για να φανταστώ πως εξελίσσονται τα νεύρα σου το υπόλοιπο οκτάωρο!)
Δουλεύω σε εταιρία πληροφορικής σαν τεχνικός/μηχανικός Η/Υ.Δε θα'λεγα ότι με επηρεάζει η δουλειά.Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα so....
ok ok ok ο φίλος σου ο Τάκης σε συγχωρεί
xaaxaxaxax
φίλε μου συμφωνώ με την patsiouri
Πρέπει με κάποιο τρόπο να ΕΛΕΓΞΕΙΣ τα νεύρα σου
ΝΑ ΘΥΜΑΣΕ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΖΟΥΓΚΛΑ!!!
Εγώ τα ελέγχω και έχω τις καλύτερες διαθέσεις όταν ξυπνάω το πρωί!Βλέπετε (η μάλλον διαβάζεται) πάραυτα πως εξελίσσεται η μέρα μου :)
Λοιπόν γέλασα με την ιστορία. Αν ήταν έτσι έπρεπε κάθε πρωί στην Κηφισίας και όχι μόνο να είχαμε τουλάχιστον 100 φονικά. Η ζωή είναι πολύ λίγη για να την σπαταλάς σε τέτοιες σκέψεις. Μόνος σου θα κάνεις την μέρα σου καλύτερη, αν το περιμένεις από τους άλλους...σώθηκες! Χαμογέλα και ξόρκισε το κακό. Εύκολο είναι, δοκίμασέ το. Αυτή η πόλη των τρελών έχει πολύ ψυχή μέσα της. Και είναι και ωραία! Καλημέρα
Καλώς ήρθες Freedula!Για να πω την αμαρτία μου και εγώ εν μέρει τα κείμενα που γράφω έχουν σκοπό το χαμόγελο του αναγνώστη. Και ναι έχεις δίκιο με ένα χαμόγελο μπορούμε να πετύχουμε μια καλύτερη αντίδραση σε μια δυσμενής κατάσταση.