ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

So... γκρίνιαξα αρκετά τα τελευταίο τετράμηνο για τη πάρτη μου και τον κόσμο γύρω μου. Ομολογώ ότι δεν άλλαξε κάτι ακόμα μου τη σπας αγαπητέ συνάνθρωπε αλλά τι να κάνουμε στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Εγώ βέβαια σκοπεύω να βγω πριν πάρω βράση και ας μη με πιστεύεις. Ο φίλος μου ο Τάκης με λέει ρεμάλι με αναρχικές ιδέες και εγώ τον λέω φλώρο αλλά εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος όπως λέει και το άσμα.

Μιας και γράφω για την πάρτη μου λοιπόν και υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν αυτά που γράφω, υπάρχει και μια ηθική ικανοποίηση ότι συμμερίζονται και άλλοι τις σκέψεις μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου blogger και δεν θέλω να με αποκαλείτε έτσι. Απέχω από όλα τα blogger events εκ πεποιθήσεως. Ημερολόγιο δεν είχα ποτέ (αν και στα χρόνια του δημοτικού ήταν πολύ δημοφιλής) άρχισα να το χρησιμοποιώ για να γράφω υπερωρίες και έξοδα στη δουλειά.
Το ημερολόγιο όμως είναι πιο προσωπικό και συνήθως ο κόσμος δεν το έχει σε κοινή θέα. Θεωρώ, μιας και δεν ξέρω, ότι τους βοηθάει να θυμηθούν αισθήματα και καταστάσεις και να συνειδητοποιήσουν την αλλαγή στο τρόπο σκέψης τους και του εαυτού τους όσο περνάει ο καιρός. Το blog όμως είναι ανοιχτό για να το δει οποιοσδήποτε. Οπότε τι προσπαθώ να επιτύχω γράφοντας εδώ πέρα; Γιατί γράφω αφού γράφω για την πάρτη μου; Μα με ξέρω , ξέρω τι θέλω , ξέρω ποιος είμαι και ξέρω που πάω. Που θα πέσω δε ξέρω αλλά δε γαμιέτε….
Λέτε όντως τελικά να ρίξω τη μολότοφ που έλεγα (βλέπε 1ο post); Η μήπως τελικά επειδή περνάει ο καιρός αλλάζω και εγώ και θα αλλάξουν και αυτά που γράφω; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καιρός περνάει και ότι τα πάντα φθείρει με το πέρασμα του.
Μπορεί τελικά να τρέφω μια ελπίδα υποσυνείδητα ότι ίσως κάποιος μια μέρα σκεφτεί μέσα στο λεωφορείο “Κάποιος είπε, συνάνθρωπε μη σπρώχνεις γαμώ το κέρατο μου!” και θα “φωτιστεί” από αυτή την σκέψη.
Α ναι….Όταν κοροϊδεύω κάτι ή το κρίνω σημαίνει ότι μπορώ να το κάνω και εγώ και έτσι η κοροϊδία δεν πηγάζει κακοπροαίρετα.

Μπζζζίτ τζίττττττττ……. (Βραχυκύκλωμα)


Το Παλικάρι

Έφυγε ένα παγωμένο βράδυ του Απρίλη. Αν και ζεστή εποχή για κάποιο παράδοξο λόγω εκείνο το βράδυ έκανε κρύο.
-Θα γυρίσω σε μια βδομάδα αγάπη μου.
Η μια βδομάδα έγινε 3 μήνες, οι 3 μήνες έγιναν 6, και οι 6 έγιναν 12.
Η καρδιά κρύωσε και η αγάπη πάγωσε όπως εκείνο το βράδυ. Ένα κρύο και ένας πάγος τόσο αταίριαστος για τα μέχρι τότε δεδομένα της.
-Θα σου την ζεστάνω εγώ χαζούλη! Είπε μια παιχνιδιάρα ηλιαχτίδα μια μέρα.
-Πως θα μου τη ζεστάνεις όταν είσαι πίσω από τα σύννεφα;
-Μην ανησυχείς, είπε η ηλιαχτίδα.
Ξεγλίστρησε χορεύοντας και έφεξε η ηλιαχτίδα όσο πιο πολλή μπορούσε για να την ζεστάνει και η καρδιά χαμογέλασε από την προσπάθεια. Μόλις άρχισε να ζεσταίνεται, η ηλιαχτίδα χάθηκε.
-…. κοίταξε απορημένος γύρω του.
Πουθενά η ηλιαχτίδα.
-Καταραμένα όνειρα…. Μουρμούρισε και συνέχισε.
Λίγα μέτρα πιο κάτω πετάχτηκε μια ακόμη ηλιαχτίδα.
-Βρε Βρε κοίτα τον πως είναι λυπημένος. Η καρδιά σου…σου παγώνει το πρόσωπο! Θα σου την ζεστάνω!
Έφεξε , έφεξε γλύκανε το πρόσωπο από τη ζέστη αλλά χάθηκε και αυτή μετά από λίγο.
-Που να πάρει… δε θα μου κρύβεστε για πάντα θα σας βρω! ,φώναξε το παλικάρι.
Βρήκε πολλές ηλιαχτίδες στο δρόμο του καθώς έψαχνε αλλά όλες χάνονταν μετά από λίγο. Μέχρι που τελικά σταμάτησε να ψάχνει. Σταμάτησε να δίνει σημασία στις ηλιαχτίδες όσο και αν υπόσχονταν ζεστασιά αυτές. Τον τρομοκρατούσε η ιδέα της ζέστης που θα κρατούσε για λίγο και μετά θα χανόταν.
Ήθελε να κρατήσει.
Έτσι λοιπόν άρχισε να ψάχνει για τον ήλιο.
-Σε παρακαλώ βγες από τα σύννεφα, μην μου στέλνεις άλλο τα παιδιά σου.
-Γιατί φίλε μου;
-Η παγωμένη μου αγάπη… μου κρυώνει την καρδιά… ζέστανε την αν μπορείς.
-Το θέλεις πραγματικά;
-Ναι! , είπε το παλικάρι αποφασιστικά.
Βγήκε ο ήλιος λοιπόν και έφεξε δυνατά. Ο ήλιος όμως είναι μεγάλος και μόλις κοίταξε την καρδιά του , του την έκαψε.
Και η αγάπη; Η αγάπη είχε μείνει τόσο καιρό παγωμένη που τελικά έλιωσε και χάθηκε μαζί με την καρδιά που κάηκε.
Και το παλικάρι;

Το παλικάρι με την καμένη καρδιά και χωρίς αγάπη πήγε και βρήκε μια ξένη κρύα καρδιά και προσπάθησε να την ζεστάνει. Προσπαθεί ακόμη και σήμερα. Σιγά σιγά. Βλέπετε αυτός δεν είναι ούτε ηλιαχτίδα για να ζεστάνει λίγο και να χαθεί ούτε ήλιος για να κάψει. Μπορεί να έχει καμένη καρδιά αλλά τα χέρια του είναι ζεστά και η ψυχή του χαρούμενη.

Είναι χαρούμενη γιατί προσπαθεί να δώσει στη ξένη καρδιά αυτά που δεν μπορεί να έχει και αυτό του δίνει νόημα στη ζωή του.