Από τις πρώτες στιγμές που εντάσσεται ο άνθρωπος σε ένα κοινωνικό σύνολο αργά η γρήγορα ξεδιαλέγει κάποια άτομα με τα οποία ανταλλάσει και μια κουβέντα παραπάνω. Αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση με κάποιο βαθμό συμπάθειας ανάμεσα τους. Γιατί; Έτσι απλά. Δε θέλω να το αναλύσω. Απλά συμβαίνει.
Σε αυτό το ταξίδι της ζωής έχω συναντήσει πάρα πολύ κόσμο. Έχω ταξιδέψει μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Έχω βρεθεί με άτομα τα οποία τους είδα μια φορά στη ζωή μου και όμως έφτανε για να πούμε δυο τρεις κουβέντες παραπάνω που εμένα προσωπικά με σημάδεψαν και με βοήθησαν να συνεχίσω.
Φιλίες με ημερομηνία λήξης σε διάφορα μέρη που πήγα διακοπές. Ένας συνομήλικος Τούρκος όταν ήμουν στη Γερμάνια ο οποίος , αντίθετα με τα Γερμανάκια , καταδέχονταν να μου μιλήσει αγγλικά και έλεγε ότι δεν έχει σημασία τι φοράς η από πού είσαι αλλά τι άνθρωπος είσαι. Ένα ζευγάρι στη Ζυρίχη που έτυχε απλά να μιλάει την ίδια γλώσσα το οποίο μας έβγαλε εισιτήριο , μια και δε ξέραμε τη γλώσσα , στον ηλεκτρικό να πάμε να δούμε την πόλη και το πλήρωσε έτσι απλά. Ένας Κινέζος στην Αυστραλία που παίζαμε ηλεκτρονικά μαζί και μου έλεγε πως τελικά άφησε την χώρα του και πήγε εκεί για μια γυναίκα. Μια κυρία στην Μπανκόγκ που ήθελε ένα τσιγάρο και μια κουβέντα μέχρι να φύγει η πτήση της.
Εκ των πραγμάτων κάποιους δεν θα τους ξαναδώ ποτέ. Πάντα θα υπάρχουν μέρες που θα κάνω μια βόλτα μόνος μου και θα τους σκέφτομαι όλους.
Όσον αφορά εσάς όμως που είστε στην ίδια πόλη με μένα. Άτομα τα οποία βγήκαμε για ένα βράδι και περάσαμε απίστευτα όμορφα και μετά δεν ξαναβρεθήκαμε. “Να το επαναλάβουμε!” λέγαμε όλοι μεταξύ μας.
Αλήθεια θέλω να ρωτήσω. Επαφή δεν έχουμε χάσει, τα λέμε είτε τηλεφωνικός είτε online. “Να τα πούμε! Να βγούμε μια μέρα για καφέ η ποτό ξανά!”. “Πάρε τη γυναίκα σου και εγώ τη δική μου να πάμε για φαγητό!”. Έχουμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες. Το ότι συνεχίζουμε να μιλάμε μετά από τόσο καιρό από τη στιγμή της γνωριμίας μας σημαίνει ότι έχουμε να δώσουμε και να πάρουμε ο ένας από τον άλλον. Γιατί μένει στα λόγια αλήθεια παιδιά πείτε μου;
Αλήθεια σας κουράζει τόσο πολλή αυτή η Αθήνα που το Σαββατοκύριακο λέτε από μέσα σας “ Ωχ μωρέ έτρεχα όλη τη βδομάδα που να πάω τώρα και ποιον να πρωτοδώ.”; Ναι υπάρχει μοναξιά σε αυτή τη πόλη το βλέπω αλλά έχω την εντύπωση ότι συνειδητά την αναζητείς αγαπητέ συνάνθρωπε.
Καλή χρονιά Στελάκο μου.
Πότε πρόλαβες παιδί μου και γύρισες τον κόσμο;
Πάλι με την Αθήνα τα έβαλες; Δεν σου πέρασε ε; Χα! Οχι, με μας τα έβαλες και την μιζέρια μας. Για όλα υπάρχει λόγος όταν δεν θες. Αν θες, τρέχεις με χίλια.
Όποιος δουλεύει πληρώνεται και όποιος πληρώνεται κάνει δώρα στον εαυτό του.Εγώ μου αγοράζω ταξίδια!
Χα τι να μου περάσει!Όταν θα μου περάσει να είσαι σίγουρη ότι χάθηκα δεν θα υπάρχω, θα έχω γίνει ένα με τη μάζα.
Καλή χρονιά και πάλι!
Το έφερα από εδώ το έφερα από εκεί. Tίποτα.
Έχεις δίκιο.
Στο μονό που δεν συμφωνώ είναι για την Αθήνα.Δεν φταίει φιλέ μου το μέρος που ζεις.Σαφώς το μέρος που ζεις σου διαμορφώνει την διάθεση.
Ο μονός που φταίει...Εσύ και ο εαυτός σου.
Την καλησπέρα μου.
Φιλαράκι μου, απαντώντας στο πρώτο σκέλος του σχόλιου σου αφού έχω δίκιο θα περιμένω.Ξέρεις.
Όσο για το δεύτερο ναι δεν είναι το μέρος και στην επαρχία να ζούσα ακόμη και εκεί θα έβρισκα άλλα κουσούρια.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια είναι να σας μεταδώσω το πώς αντιλαμβάνομαι τα πράγματα σε αυτή τη κοινωνία που ζούμε.Έχω την ελπίδα ότι ίσως μερικοί τα διαβάσουν και πούνε "Έτσι βλέπουν και τα παιδιά μου τον κόσμο άραγε;"
Από την άλλη πάλι δε πειράζει, έχω την ικανοποίηση το ότι μπήκατε στον κόπο να με διαβάσετε και σήμερα.Καλησπέρα!
Ρε σύ, χτες το συζητούσα με κάτι φίλους. Ανακαλύψαμε πως η αλήθεια είναι πως απλώς βαριέσαι να πάρεις την πρωτοβουλία να κανονίσεις...και όταν βγαίνεις βγαίνεις μόνο με τους κολλητούς σου γιατί μ'αυτούς μιλάς κάθε μέρα στο τηλ. οπότε η φάση κανονίζεται επί τόπου. Αν επιχειρήσεις να κανονίσεις κα΄τι από την προηγούμενη πχ βδομάδα, μάλλον θα στραβώσει...ίσως η Αθήνα, ίσως εμείς...δεν ξέρω, φιλιά!
Τι να σου πω Πατσιούρι μου , σήμερα το πρωί που οδηγούσα για να έρθω στη δουλειά με τη τσίμπλα στο μάτι έτσι όπως είμουν στη Πατησίων, φάνταζαμε σα πρόβατα που πάνε το καθένα στο μαντρί του.Δε ξέρω αν φταίει η πόλη ή η χώρα εγώ πάντως θέλω να αλλάξω πλανήτη.Την καλημέρα μου.
Πέρασα να αφήσω καλημέρα. Τεμπελιάσαμε ε; Που χάθηκες; Η περνάς τόσο καλά που δεν μας θυμάσαι πια; Μακάρι να είναι αυτό και σε συγχωρούμε.